تنهــــاتـــرین غـریب دیار مدینـــه بود            او مرد علم و زهد و وقار و سکینه بود

صــدباب علــم از کلماتش گشــوده شد            در بین عالمـان، به خــدا بی قرینه بود

این خــــانواده نسل نجـات و هــدایـتنـد            او ناخــدای پنجمی از این سفینـــه بود

نــان آور همیــشــه هـر کـودک یتیـــم             بر شانه های خستـۀ او جــای پینـه بود

آتش گرفتـــه بــاغ دلش از شــراره ای            سهــــم امام خستۀ ما زهــر کـیـنــه بود

همواره آسمــان دلش رنگ لاله داشت            هفتاد و چـند داغ شـقــایــق به سینه بود

دشت نگـــاه او پر گلهــای اشــک بود

یادآور حکــایت سقـــــا و مشـــک بود

بیــن نمــاز، وقت دعــا گــریه میــكنی            با هر بهــانه در هـمه جــا گریه میكنی

در الـتهــاب آهِ خــودت آب می شــوی            می سوزی و بـدون صدا گـریه میكنی

هر چند زهر قلب تو را پاره پاره كرد            اما به یــاد كــرب و بـلا گــریه میكنی

اصلاً خود تو كــرب و بلای مجــسّمی            وقتـی برای خــون خــدا گــریه میـكنی

آبِ خوش از گلوی تو پــایین نمی رود            با نــالــه هــای وا عطــشا گریه میكنی

با یاد روزهای اسـارت چه می كـشی؟            هر شب بدون چون و چرا گریه میكنی

با یاد زلفِ خــونی سـرهای نی ســوار            هر صبح با نــسیــم صبــا گریه میكنی

هم پای نیزه ها همه جا گریه كـرده ای            هم با تمــام مــرثــیــه ها گــریه میكنی

دیگر بس است چشم ترت درد می كند

از بس كه غرق اشك عزا گریه میكنی